Smaki Algierii – piknik, restauracja i hotelowa kuchnia

Kuchnia Algierii tak samo jak historia tego kraju jest bardzo bogata w smaki i aromaty, które ukształtowały się w tym kraju pod wpływem....

Kuchnia Algierii tak samo jak historia tego kraju jest bardzo bogata w smaki i aromaty, które ukształtowały się w tym kraju pod wpływem wymiany z innymi kulturami i narodami na przestrzeni wieków. Podboje i ruchy demograficzne na terytorium Algierii były dwoma z głównych czynników wymiany między różnymi narodami i kulturami (Berberami, Rzymianami, Arabami, Turkami, Francuzami i Hiszpanami). Kuchnia śródziemnomorska i północnoafrykańska z korzeniami berberyjskimi charakteryzuje się bogactwem produktów pochodzących z lądu i morza.  

Jedną z częstszych form spożywania posiłków, szczególnie na południu kraju i w rejonach pustynnych zamieszkiwanych przez Berberów. To właśnie w historii Berberów, którzy prowadzili koczowniczy tryb życia swe korzenie upatruje spożywanie pokarmów na świeżym powietrzu. Jeśli natomiast chodzi o restauracje to w nich zazwyczaj serwowana jest kuchnia lokalna, a ta z kolei będzie różnić się w zależności od regionu, w którym przebywamy. Na północy kraju, nad brzegiem Morza Śródziemnego przeważają ryby i owoce morza, z kolei na południu mięso dzikiej zwierzyny ale także wielbłąda. Kuchnia w restauracjach hotelowych jest mieszanką tradycyjnych potraw z wpływami europejskimi.


Algieria – kraj Afryki Północnej, który warto poznać

Oficjalnie Algierska Republika Ludowo-Demokratyczna to kraj w regionie Maghrebu w Afryce Północnej. Stolicą i najbardziej zaludnionym miastem kraju jest Algier, położony na północy nad Morzem Śródziemnym. Algieria, zajmująca powierzchnię 2 381 741 kilometrów kwadratowych co czyni ją dziesiątym co do wielkości krajem na świecie i największym pod względem powierzchni w Unii Afrykańskiej i świecie arabskim. Jest ósmym najbardziej zaludnionym krajem w Afryce z szacowaną populacją przekraczającą 44 miliony.

Linia brzegowa Algierii wynosi 998 km nad Morzem Śródziemnym. Chociaż kraj ma półpustynną geografię, a większość populacji żyje na żyznej północy i na Saharze, która dominuje na południu, kraj jest bardzo podatny na zmiany klimatyczne. W Algierii wyróżnia się  trzy strefy klimatyczne: śródziemnomorską wzdłuż wybrzeża, kontynentalną obejmującą płaskowyż oraz gorącą pustynną.

Algierska kultura – co warto o niej wiedzieć?

Języka arabskiego w Algierii uczy się w szkole i służy on głównie jako język pisany, a mówi się raczej po arabsku algierskim (darija, popularny arabski) lub w językach berberyjskich. Oficjalnym językiem Algieri jest arabski i berberyjski, natomiast urzędowym, biznesowym i edukacyjnym – francuski.  Około 70% Algierczyków posługuje się językiem arabskim, a 30% berberyjskim. W rzeczywistości algierski język arabski, w swoich różnych ale wzajemnie zrozumiałych odmianach, korzysta z innych zasobów. Najpopularniejszymi językami berberyjskimi są kabyle (9,4%), chaouïa (5,3%) i tamazight (4,5%). Berberowie z Mzab mówią w języku Tumzabt, a Tuaregowie z Hoggar mówią w języku tamahaq. Te języki używają własnego alfabetu - Tifinagh. Do tego wszystkiego należy dodać, że około połowa Algierczyków mówi po francusku.
 W Algierii nie ma oficjalnego spisu ludności religijnej jednak ogólnie szacuje się, że islam jest religią 98 do 99% Algierczyków. Religią państwową jest Islam sunnicki, a muzułmanie to głównie wyznawcy obrządku Maliki, ale są też społeczności Ibadi, jak w Mzab.
Jeśli chodzi o rozwój i gospodarkę to kraj ten ma najwyższy wskaźnik rozwoju społecznego ze wszystkich krajów afrykańskich spoza wysp i jedną z największych gospodarek na kontynencie, w dużej mierze oparty na eksporcie energii. Algieria ma 16 co do wielkości zasoby ropy naftowej na świecie i drugie co do wielkości w Afryce, a dziewiąte pod względem wielkości złoża gazu ziemnego.

Co warto zobaczyć w Algierii?

1.    Algier
Miasto będące stolicą państwa pięknie położone nad Morzem Śródziemnym okalanym  przez wzgórza wznoszące się do wysokości 400 m n.p.m. Algier jest centrum gospodarczym, kulturalnym i głównym portem kraju, a także najważniejszym ośrodkiem naukowym. Miasto jest także obfite w zabytki, których nie może zabraknąć na trasie zwiedzania. Meczety, pałace, Bazylika Matki Boskiej Afrykańskiej, Pomnik Męczenników Rewolucji – zbudowany w 1982 roku przez Mariana Koniecznego, a także wspaniała zabytkowa część Algieru – Kazba.  
Miejsce to było zamieszkane co najmniej od VI wieku p.n.e., kiedy to założono tam fenicki punkt handlowy. Termin Kasbah, który pierwotnie oznaczał najwyższy punkt medyny w epoce Zirid, dziś odnosi się do zespołu starego miasta El Djazair, w granicach wyznaczonych przez mury obronne i zbudowanego pod koniec XVI wieku, datowanego do okres osmański. Kasba to wyjątkowy rodzaj medyny, czyli miasta islamskiego. Znajdują się tu pozostałości cytadeli, stare meczety i pałace w stylu osmańskim, a także pozostałości tradycyjnej struktury miejskiej, związanej z głęboko zakorzenionym poczuciem wspólnoty.

2.    Tipasa
Tipasa była starożytną punicką placówką handlową podbitą przez Rzym i zamienioną w strategiczną bazę podboju królestw Mauretanii. Obejmuje unikalną grupę ruin fenickich, rzymskich, paleochrześcijańskich i bizantyjskich wraz z miejscowymi zabytkami, takimi jak Kbor er Roumia, wielkie królewskie mauzoleum Mauretanii.

3.    Djémila
Djémila to miasto znane pod antyczną nazwą Cuicul,  założone przez starożytną rzymską kolonię. To rzymskie miasto zajmowało szczególne miejsce obronne. Cuicul miasto będące kwintesencją rzymskiej architektury w Afryce Północnej, przystosowane do ograniczeń terenu górzystego. Około początku III wieku miasto rozszerzyło się poza swoje mury obronne, tworząc Świątynię Septymiusza Sewera, Łuk Karakalli, rynek i bazylikę cywilną. Miejsce to zostało również naznaczone chrześcijaństwem w postaci kilku kultowych budynków: katedra, kościół i jego baptysterium są uważane za jedne z największych w okresie paleochrześcijańskim. Djémila obejmuje imponującą kolekcję mozaik, ilustrujących mitologiczne opowieści i sceny z życia codziennego.

4.    Tassili n'Ajjer
Miejsce położone w księżycowym krajobrazie pustyni o dużym znaczeniu geologicznym. Jest ono zgromadzeniem najważniejszych grup prehistorycznej sztuki jaskiniowej na świecie. Ponad 15 000 rysunków i rycin przedstawia zmiany klimatyczne, migracje zwierząt i ewolucję życia ludzkiego na skraju Sahary od 6000 lat p.n.e., do pierwszych wieków obecnej ery. Formacje geologiczne cieszą się wyjątkowym zainteresowaniem krajobrazowym, a erodowane piaskowce tworzą „lasy skalne”.

5.    Konstantyna
Malowniczo położone na wysokości 640 metrów nad poziomem morza miasto, otoczone jest głębokim wąwozem. W czasach rzymskich miasto nosiło nazwę Cirta i było starożytną osadą berberyjską i rzymską, która później stała się Konstantynem w Algierii. Cirta była stolicą berberyjskiego królestwa Numidii. Cirta była przedmiotem najazdów rzymskich w II i I wieku p.n.e., a ostatecznie dostała się pod panowanie rzymskie w czasach Juliusza Cezara. Miasto zostało zniszczone na początku IV wieku i zostało odbudowane przez rzymskiego cesarza Konstantyna Wielkiego, który nadał swoje imię nowo wybudowanemu miastu Konstantyna.

6.    Oran
To główne nadmorskie miasto położone w północno-zachodniej Algierii. Jest uważane za drugie najważniejsze miasto Algierii po stolicy Algierze, ze względu na jego zaludnienie, znaczenie handlowe, przemysłowe i kulturowe. Dzisiejszy Oran został założony w 903 roku przez mauretańskich kupców andaluzyjskich i przez wiele wieków targany był najazdami i podbojami innych krajów. Miasto znane również z powieści „Dżuma” napisanej przez Alberta Camusa, który urodził się i cześć swojego życia spędził właśnie w Algierii.   

Dolina M’Zab – dopina pięciu ksarów

Położone 600 km na południe od Algieru, w sercu Sahary, pięć ksarów (ufortyfikowanych wiosek) doliny M'Zab tworzy niezwykle jednorodny zespół, stanowiący na pustyni ślad osiadłej i miejskiej cywilizacji posiadającej oryginalną kulturę, która dzięki swoim zasługom zachowała swoją spójność przez stulecia. Składająca się z gajów palmowych i ksarów: El-Atteuf, Bounoura, Melika, Ghardaïa i Beni-Isguen założona w latach 1012-1350, dolina M'Zab zachowała praktycznie ten sam styl życia i te same techniki budowlane od XI wieku. W każdej z tych miniaturowych cytadel, otoczonych murami, dominuje meczet, którego minaret pełni funkcję strażnicy. Meczet został pomyślany jako twierdza, ostatni bastion oporu w przypadku oblężenia i składa się z arsenału i magazynu zboża. Wokół tego budynku, który jest niezbędny dla życia społecznego, znajdują się domy zbudowane w koncentrycznych kręgach aż do murów obronnych. Każdy dom to kubiczna komórka, ilustrująca egalitarne społeczeństwo zbudowane na poszanowaniu struktury rodziny, dążącej do zachowania jej intymności i autonomii.

Kuchnia Algierii – aromatyczna i orientalna

Kuchnia algierska to sztuka życia rodzinnego. Jak we wszystkich krajach śródziemnomorskich, jest kuchnią matek, których gotowania często zazdrośnie strzegą. Oferuje ona różnorodne potrawy w zależności od regionu i pory roku, ale jej podstawą pozostają warzywa i zboża. Ta kuchnia wykorzystuje wiele lokalnych, sezonowych produktów, których w kraju zawsze było pod dostatkiem. Większość dań algierskich koncentruje się wokół chleba, mięs (jagnięciny, wołowiny lub drobiu), oliwy z oliwek, warzyw i świeżych ziół. Warzywa są często używane do sałatek, zup, tajinów, kuskusów i dań na bazie sosów. Ze wszystkich dostępnych w Algierii tradycyjnych dań najbardziej znanym jest kuskus, uznawany za danie narodowe.

Wykwintna kuchnia w Algierii pod każdym względem cieszy się wyrafinowaniem kuchni berberyjskiej i mnóstwem zagranicznych wpływów. Berberowie, zaadaptowali do kuchni Algierii kuskus, który jest jednym z głównych składników ich diety. Fenicjanie z I wieku przywieźli kiełbasy, Kartagińczycy wprowadzili pszenicę i jej produkt uboczny - kaszę manną. Oliwki i oliwy zostały wprowadzone przed przybyciem Rzymian. Od VII wieku Arabowie wprowadzili różnorodne przyprawy, takie jak szafran, gałka muszkatołowa, cynamon, imbir i goździki, które przyczyniły się i wpłynęły na kulturę kulinarną Afryki Północnej. Turcy osmańscy przywieźli słodkie wypieki i inne produkty piekarnicze.

Przyprawy używane w kuchni algierskiej to różnego rodzaju suszone czerwone chilli, kminek, cynamon, kurkuma, imbir, papryka, kolendra, szafran, goździki, koper włoski, anyż, gałka muszkatołowa, pieprz cayenne, kozieradka, pieprz czarny. W kuchni tego kraju często używane są  również mieszanki przypraw, takie jak Ras el Hanout, Baharaa i Harissa.

Algierczycy spożywają duże ilości mięsa, które znajduje się  w prawie każdym daniu. Baranina jest najczęściej spożywanym mięsem w kraju, używa się również drobiu i wołowiny, a także innych rzadkich rodzajów mięsa, takich jak ptactwo łowne i dziczyzna. Na południu je się także mięso dromadera. Spożycie wieprzowiny jest zabronione muzułmanom w Algierii zgodnie z szariatem, prawem islamskim.

Na północy w kuchni dominuje kuskus i gulasz. Makaron i ryż są częścią codziennego życia. Natomiast ryby są dość drogie; z wyjątkiem sardynek, które są popularnym przysmakiem na wybrzeżu. Na Saharze ludzie tradycyjnie żywią się mlekiem kozim lub wielbłądzim, zbożami, daktylami i czasami mięsem. Kasza jaglana, sorgo i pszenica są nadal używane do przyrządzania owsianki, naleśników czy kuskusu. Przyrządza się tu także taguella – płaski, pyszny chleb pszenny lub jaglany pieczony pod popiołem i piaskiem. Po upieczeniu jest „myty” i otrzepany z piaski i popiołu i połamany pomiędzy ludzi. Mleko jest przerabiane na masło lub ser. Obecnie mieszkańcy Sahary jedzą znacznie więcej warzyw i owoców niż w przeszłości.

Jeśli chodzi o napoje, to spożywa się tu butelkowaną wodę mineralną lub napoje gazowane. Lemoniady algierskie są doskonałej jakości. Kraj produkuje również wina, które można znaleźć w kilku sklepach i restauracjach w północnych miejscowościach z zagranicznymi klientami. Kawa i herbata są spożywane wszędzie, trochę więcej kawy na północy, trochę więcej herbaty (miętowej i bardzo słodkiej) na południu. Na Saharze herbata jest niezbędnym rytuałem społecznym.

Harira – zupa, której musisz spróbować

Harira to zupa z regionu Maghrebu w Afryce Północnej, która jest szczególnie popularna jako posiłek iftar (pierwszy posiłek) na przerwanie codziennego postu podczas Ramadanu. Jest bogata w zioła, na bazie pomidorów o aksamitnie gładkiej konsystencji. Jest wytwarzana z różnych roślin strączkowych, takich jak soczewica, bób i ciecierzyca, sosu pomidorowego, pasty Harissa i świeżych ziół, takich jak natka pietruszki, kurkuma, szafran, cytryna, kminek i kolendra. Harira może być podawana w wersji wegetariańskiej ale również  z dodatkiem kawałków jagnięciny, kurczaka, wołowiny lub ryby.

Charakterystyczne dania kuchni algierskiej

Kuskus – narodowe danie Atlasu
Liczne drobne, delikatne ziarenka, idealnie ułożone w piramidę i podawane na półmisku. Kuskus jest zwykle przygotowywany w piątki na obiad, kiedy całe rodziny spotykają się na najważniejszym posiłku tygodnia. Danie jest tradycyjnie przygotowywane w metalowym garnku do gotowania na parze, gdzie gulasz znajduje się na spodzie, a małe ziarna są umieszczone w perforowanym koszu na górze gotując się na parze, która unosi się z bogatego gulaszu.

Mahjouba- tradycyjny algierski naleśnik
Jest jednym z najpopularniejszych dań ulicznych w kraju. Te grube i kruche naleśniki są robione z semoliny, a następnie wypełnione mieszanką pomidorów i karmelizowanej cebuli. Mahjouba jest często łączona z sosem harissa, ale przyprawa ta jest całkowicie opcjonalna.

Rechta – makaron z sosem
To tradycyjne danie algierskie składa się z cienkiego i płaskiego makaronu oraz sosu z kurczaka. Makaron jest robiony z mąki, soli, wody i masła klarowanego, a sos z kawałków kurczaka, cebuli, czosnku, oleju, ciecierzycy, ras el hanout, cynamonu, rzepy, ziemniaków i cukinii.
Po ugotowaniu makaron rechta jest umieszczany w dużym naczyniu i polany sosem. Danie jest szczególnie popularne podczas uroczystych wydarzeń, takich jak wesela, Eid al Fitr (koniec Ramadanu) i Ashura.

Tajine zitoune
Danie to  składa się z kawałków kurczaka, oliwek, cebuli, marchwi, grzybów, tymianku, liści laurowych, soku z cytryny i szafranu lub kurkumy. Mięso gotuje się w wodzie z warzywami, grzybami i oliwkami na wolnym ogniu aż do miękkości. Pod koniec gotowania dodawana jest mąka i sok z cytryny. Danie jest zwykle gotowane w tadżynie, a do podania zaleca się udekorowanie kolendrą i podawanie na gorąco z ryżem szafranowym na boku.

Mocna herbata
Tradycyjnie herbatę przygotowują mężczyźni – głowa rodziny lub jego syn. Każdy krok jest ważny. Herbatę umieszcza się w metalowym imbryku, następnie wlewa się trochę wrzącej wody, miesza i natychmiast wylewa by usunąć wszelką gorycz. Kolejno duża garść świeżej mięty (całe gałązki) jest miażdżona w dłoni, aby uwolnić jej aromat, a następnie dodawana do herbaty. Całą mięte należy zasypać obficie cukrem tak by zachowała swój intensywny zielony kolor. Całość zalewamy wrzącą wodą i pozostawiamy do zaparzenia przez pięć do sześciu minut. Herbatę podaje się na gorąco, zgodnie z określonym rytuałem. Aby uwolnić tlen, należy przelać herbatę kilkukrotnie z jednego  naczynia do drugiego, a następnie nalać do szklanki z dużej wysokości, aby wytworzyć pianę. Herbatę podaje się w małych zdobionych szklankach, specjalnie do tego przeznaczonych.


Dotąd jeszcze nieodkrytym przez liczne rzesze turystów kierunkiem jest Algieria, wycieczki objazdowe do tego wspaniałego kraju, zapierają dech w piersiach. Możliwość poznania kultury tego kraju, oraz spędzenie kilku dni na pustyni w towarzystwie Tuaregów wywiera ogromne wrażenie, które jest nie do opisania. Musicie przekonać się o tym sami. Wycieczka objazdowa po tym kraju będzie wspaniałą okazją do odbycia żywej lekcji historii.

Sprawdź naszą propozycję wycieczek objazdowych do Algierii -  Algieria dla Koneserów